Marvel evreni hakkında son yıllarda gereğinden fazla bilgiyle dolup taşıyoruz. Konuyla hiç ilgisi olmayanlar bile Avengers’tan Guardians of the Galaxy’e kadar birçok Marvel temalı filme maruz kaldı ve dolayısıyla artık karakterlerin çoğu, başka ülkelerin devlet başkanlarından dahi çok tanınır hale geldi.
İlk olarak Sunfire and Big Hero 6 adıyla yayımlanan bir çizgi romanla ortaya çıkan bu karakterlerin, diğer Marvel karakterlerinden en önemli farkı ise çocuk yaşta olmaları. Aslında biri çocuk diğerleri ergen diyebiliriz. Tabii hemen belirtelim, Big Hero 6’in konusunun çizgi romandaki karakterlerle uzaktan yakından alakası yok. Benzerlikler var ama hem karakterlerin geçmişleri hem de yaşananlar tamamen farklı bir çizgide ilerliyor.
Hiro Hamada adındaki dahi çocuğumuzun kendi savaşçı robotlarını üretmesiyle başlayan bir hikayemiz var. Hiro’nun abisi Tadashi ise sürekli kendinden büyük ve karanlık insanlarla robot dövüşleri yapan kardeşinin düzgün bir eğitim alması için uğraşıyor. Okulun seçmelerine Hiro’nun katılmaya karar vermesiyle de işler bir anda karışıyor.
Bu süreçte de Tadashi tarafından yaratılan ve sağlık personeli olarak görev yapması planlanan Baymax işin içine giriyor. Filmin en güzel yanı zaten Baymax karakteri. Filmde tabir edildiği üzere marşmelov kıvamında bir yapısı olan Baymax, yumuşacık ve şişman bir robot. İçinde hiç kötülük olmayan bu karakterin tek amacı canınız yansa bile yanınızda biterek sizi tedavi etmesi. Hatta psikolojik rahatsızlıklara da çözümler üretmeye çalışıyor ama kapasitesi biraz yetersiz kalıyor diyebilirim.
Sonuç olarak ortaya şeker gibi bir robot çıkmış ve insanın gördükçe sarılası geliyor. Çizgi romanla daha önce karşılaşmış olanların bileceği üzere Baymax aslında ejderhaya dönüşebilen bir savaşçı robottu. Filmde ise tam zıt bir karakterle yer alıyor. Olabildiğince fedakar ve sevgi dolu bir robot kendisi. Zaten bunun etkilerini filmin başından sonuna kadar görebiliyoruz.
Aslına bakarsanız Baymax bütün filmi tek başına taşıyor. Fragmanlara göz attıysanız zaten fragmanda bile Baymax’in ne kadar fazla kendine yer bulduğunu farketmişsinizdir. Filmin en komik ve iyi vakit geçirten sahnelerinin hepsinde Baymax var. Hele bir de şarjının bitmek üzere olduğu sahneler var ki, Baymax’i zil zurna sarhoş zannetmemiz için ellerinden geleni yapmışlar. Güzel de olmuş açıkçası.
Fakat filmdeki diğer karakterlerin içleri o kadar boş ki, hiçbiriyle en ufak bir bağ kurma şansınız dahi yok. Tamam belki animasyon olduğu için çocuk filmi olarak görebilirsiniz ama animasyon böyle bir tür olmadığını defalarca kanıtladı. Burada önemli olan nokta senaristlerin kendilerine çizdikleri yol ve Big Hero 6’te bu yol bir çocuk filmi olarak tercih edilmiş. Karakterlerin içinin bu kadar boş olmasının temel sebeplerinden biri de asıl çizgi roman hallerinden araklanmış gibi durmaları. Yani esinlenme üzerine çekilen bir film bile olsa bu kadar saçma sapan hale getirilemezdi diye düşünüyorum.
Seslendirmeler ise bir hayli başarılı. Baymax’in sürekli kendini tekrar eden ses tonu insana sıkıntı vermiyor. Diğer karakterler için de aynı şeyi söyleyebiliriz. Ortada inanılmaz denecek bir iş yok ama filmin hakkını vermişler.
Aslına bakarsanız filmin tek eksi yönü senaryosunun zayıflığı aslında. Zaten bu durumu BAFTA, Akademi, Golden Globe ve Annie gibi sinema dünyasının en prestijli ödüllerine “En İyi Animasyon Film” dalında aday olmayı başararak kanıtladı. Çünkü animasyon anlamında ortada gerçekten başarılı bir iş var. Kendine has çizimleri ve tarzıyla diğer animasyon filmlerinden hemen sıyrılıyor. Yine de çizim tarzı fazlasıyla çocuksu ve bu da Big Hero 6’in bir çocuk filminden öteye gidememesine yol açmış.
